مس: یک عنصر ردیابی ضروری

مس یکی از مهمترین عناصر عصر ماست. تقریباً در تمام وسایل برقی و کابل ها یافت می شود. تقاضای مس به حدی زیاد است که صنعت اکنون از یک بحران صحبت می کند زیرا مس بیشتر از مس استخراج می شود. حتی در بدن ما هیچ چیز بدون مس کار نمی کند. این یکی از مهمترین اجزای سازنده زندگی است و کمبود آن می تواند آسیب جدی ایجاد کند.

بدن ما برای چه چیزی به مس نیاز دارد؟

مس یکی از مهم ترین اجزای بسیاری از آنزیم ها در بدن ما است. سلول های ما برای انرژی به مس نیاز دارند و نقش مهمی در تنفس سلولی ایفا می کند. به طور کلی، ما بیش از همه برای تامین اکسیژن به مس نیاز داریم. ترکیبات مس-پروتئین تضمین می کنند که ما می توانیم اکسیژن را پردازش کنیم و به جایی که لازم است برسد.

بسته به سن، بدن ما به مقادیر متفاوتی مس نیاز دارد. به عنوان مثال، کودکان نوپا و نوزادان تنها به 0.6 تا 0.8 میلی گرم مس در روز نیاز دارند. این مقدار به راحتی از طریق شیر مادر جذب می شود. برای بزرگسالان مقدار مس مصرفی باید بین 1 تا 1.5 میلی گرم باشد. مادران باردار و شیرده به میزان قابل توجهی نیاز بیشتری دارند. در اینجا نیاز روزانه می تواند تا سه میلی گرم افزایش یابد. مس از طریق روده جذب شده و در بدن ذخیره می شود. سطح طبیعی مس در خون بین 75 تا 130 میکروگرم است.

آیا می توانید در مصرف مس زیاده روی کنید؟

به طور معمول، نمی توان بیش از حد مس مصرف کرد، زیرا این عنصر کمیاب از طریق کبد و کلیه ها با صفرا برای دفع آزاد می شود. با این حال، در موارد نادر، مصرف بیش از حد ممکن است رخ دهد، مانند مصرف مقادیر زیاد نوشیدنی های اسیدی یا مواد غذایی ذخیره شده در قوطی های مسی. سپس مسمومیت با مس با استفراغ، اسهال و گرفتگی عضلات ظاهر می شود. با این حال، از مسمومیت مس نمی توان انتظار آسیب دائمی داشت. اگر به طور مداوم در بدن خود بیش از حد مصرف کنید، در خطر آسیب کبدی قرار می گیرید. مصرف تا پنج میلی گرم مس در روز بی ضرر در نظر گرفته می شود.

در بیماری های نادر، مانند بیماری ویلسون یا سندرم منکس، بدن ممکن است در پردازش مس با مشکل مواجه شود. سپس مس بیش از حد در کبد جمع می شود که می تواند به آسیب های جبران ناپذیری منجر شود.

در صورت کمبود مس چه اتفاقی می افتد؟

کمبود مس در پزشکی بسیار شایع تر است. این عمدتا به دلیل کاهش مصرف خوراکی است. کمبود مس عمدتا منجر به اختلالات عصبی و حرکتی می شود. علائم شناخته شده کمبود عبارتند از: سوزن سوزن شدن دست ها و پاها، احساس ضعف و راه رفتن ناپایدار. آسیب به عصب بینایی نیز ممکن است رخ دهد. کمبود مس همچنین باعث پوکی استخوان می شود و می تواند سطح قند و کلسترول خون را افزایش دهد. این امر خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهد. آخرین اما نه کم‌اهمیت، گمان می‌رود که کمبود دائمی مس می‌تواند به مغز آسیب برساند و منجر به آلزایمر شود. با این حال، هنوز هیچ مدرک مطالعه ای برای این فرض وجود ندارد.

کدام غذاها حاوی مس هستند؟

برای رفع نیازهای مس خود نیازی به مصرف هیچ مکملی ندارید. مصرف غذا کافی است. البته غذاهایی با سطح مس بالا وجود دارد. این شامل به عنوان مثال:

• كاكائو
• کبد و کلیه ها
• صدف هایی مانند خرچنگ و خرچنگ
• آجیل
• غلات سبوس دار
• حبوباتی مانند نخود یا عدس
• سبزیجات سبز

نیاز روزانه 1,000 تا 1,500 میکروگرم مس در روز را می توان به راحتی با این مواد غذایی تامین کرد:

• 30 گرم کاکائو
• 100 گرم جگر خوک
• 200 گرم بلغور جو دوسر
• 100 گرم فندق
• عدس یا نخود 100 گرم
• 100 گرم سویا

به عنوان یک قاعده، ما به اندازه کافی مس را از طریق غذا جذب می کنیم - رژیم غذایی خاصی برای این کار ضروری نیست. بدن به اندازه کافی مس ذخیره می کند تا بتواند روزها را با مصرف کم مس جبران کند. با این حال، هرکسی که غذای یک طرفه و ناسالم را در درازمدت مصرف کند، در خطر کمبود مس است.