طعم ها - طعم مضر از آزمایشگاه

چه پودر کاکائو، سبزیجات منجمد، چای میوه یا پیتزای آماده: غذاها و نوشیدنی های بیشتری نیاز به عطر دارند. فقط با رایحه است که محصولات صنعتی بدون طعم خوراکی یا حتی برای سلامتی مضر می شوند. اما چه زمانی مصنوعی و چه زمانی طعم طبیعی دارند؟ طعم ها در واقع از چه چیزی ساخته شده اند؟ و چگونه حس بویایی و چشایی ما را دستکاری می کنند؟ دنیای طعم‌های تولید شده در آزمایشگاه غیرقابل درک به نظر می‌رسد، اما ما به شما کمک می‌کنیم تا از طریق ترفندهای سازنده غذا ببینید.

طعم ها در صنعت غذا - آغاز

اصطلاح عطر در اصل به معنای ادویه یا عطر بود. بلافاصله به چیز مثبتی فکر می کنید، مانند بوی چوبی قارچ های جمع آوری شده، آب پرتقال تازه فشرده، توت فرنگی رسیده یا غذای مورد علاقه نهایی خود.

همه غذاها به طور طبیعی عطری بسیار خاص، کم و بیش مشخص و اغلب غیر قابل انکار دارند. بنابراین باید z. به عنوان مثال، تشخیص گل کلم از کلم بروکلی فقط با استفاده از حس بویایی دشوار است، در حالی که لیمو، دارچین، نعناع فلفلی یا وانیل را می توان به راحتی تشخیص داد.

آغاز طعم دادن به غذا ما را به دوران ماقبل تاریخ می برد. برای مدت طولانی مردم به خوردن غذای خام و درمان نشده و لذت بردن از عطر طبیعی آن بسنده می کردند.

سپس این درک متولد شد که غذاها را می توان به روش های مختلف تهیه و طعم دار کرد. از دود و ادویه ها و فرآیندهای تخمیر برای افزایش ماندگاری غذا و تغییر طعم استفاده شده است.

استخراج و تقطیر گیاهان تنها در قرون وسطی اهمیت پیدا کرد. عطرهای به دست آمده از این طریق به شکل اسانس در ابتدا عمدتاً به عنوان درمان استفاده می شدند. تا این که در قرن نوزدهم کشف شد که غذا را می توان با اسانس ها، طعم دهنده های جدا شده از گیاهان (مانند سینامالدئید)، یا مواد سنتز شده در آزمایشگاه (مثلاً وانیلین) طعم دار کرد. این تولد صنعت طعم بود.

اگر اکنون نگاهی به صنعت طعم و مزه امروزی بیندازیم، نرخ‌های رشدی پدیدار می‌شوند که سایر صنایع تنها آرزوی آن را دارند.

معامله طلایی با طعم ها

تا به امروز، حدود 10,000 عطر در طبیعت شناسایی شده است. تنها در اروپا، حدود 2,800 طعم دهنده شیمیایی، فیزیکی، ژنتیکی یا بیوتکنولوژیکی در صنایع غذایی استفاده می شود. در آلمان، سالانه 15,000 تن عطر برای تأثیرگذاری و تحریف بو یا طعم 15 میلیون تن غذا استفاده می شود. به عبارت دیگر، هر شهروند روزانه به طور متوسط ​​500 گرم غذای با طعم صنعتی مصرف می کند.

اگرچه بیشتر و بیشتر مردم به تغذیه سالم و طبیعی فکر می کنند، اما بازار عطرها مانند قبل رونق گرفته است. بر اساس گزارش Foodwatch، کسب و کار با طعم های به اصطلاح طبیعی بین سال های 132 تا 2009 به میزان 2013 درصد رشد کرد. در سال 2011، بیش از 10 میلیارد دلار بر روی طعم ها در سراسر جهان فروخته شد. برای سال 2016، شرکت تحقیقات بازار ایالات متحده Freedonia در حال حاضر فروش 26.5 میلیارد دلاری را پیش بینی کرده است.

در حال حاضر بیش از 500 شرکت درگیر در آشپزخانه عطری هستند که 4 شرکت این کار را انجام می دهند. این همچنین شامل غول طعم آلمانی Symrise می شود که در 35 کشور حضور دارد و با فروش سالانه حدود 10 میلیارد یورو بر 1.3 درصد بازار جهانی تسلط دارد.

البته نه تنها تولیدکنندگان طعم از طعم ها سود می برند، بلکه شرکت های مواد غذایی نیز از طعم ها سود می برند.

طعم ها در صنایع غذایی

بیش از یک دلیل وجود دارد که چرا تولید کنندگان مواد غذایی به طعم و مزه می روند:

طعم ها ارزان هستند

از یک طرف، طعم ها به طور طبیعی باعث صرفه جویی در هزینه های زیادی می شوند. اگر پودر پودینگ به جای وانیلین وانیل واقعی بود، باید پول بیشتری برای تولید سرمایه گذاری کرد. همین امر در مورد توت، تمشک، زغال اخته و غیره که در ماست میوه ای قرار دارند نیز صدق می کند. هر کسی که تا به حال خودش توت چیده است می داند که چقدر وقت گیر است.

طعم دادن به 100 کیلوگرم ماست با طعم ایجاد شده در آزمایشگاه حدود 6 سنت هزینه دارد. اگر اکنون ماست حاوی تمشک واقعی بود، حداقل 30 یورو باید سرمایه گذاری می شد.

سایر محصولات نباید حاوی آجیل یا گوشت باشند، زیرا طعم های موجود در آنها تضمین می کند که غذا طعمی شبیه به آن دارد.

طعم ها نیاز را برآورده می کنند

بسیاری از مواد خام طبیعی که برای طعم دادن به غذا استفاده می شوند نه تنها گران هستند بلکه کمیاب نیز هستند. تا آنجا که به وانیل مربوط می شود، مصرف جهانی در سال حدود 15,000 تن است. با این حال، تنها حدود 40 تن وانیلین را می توان از میوه وانیل طبیعی موجود به دست آورد. در نتیجه، حتی کل تولید وانیل برای ارضای ولع آلمانی ها برای وانیل کافی نیست.

همین امر در مورد تولید توت فرنگی نیز صدق می کند: برای تولید یک کیلوگرم عطر غلیظ توت فرنگی به 10,000 کیلوگرم توت فرنگی نیاز است. برعکس، حدود 1 گرم عطر برای طعم دادن به یک کیلوگرم غذا کافی است.

رایحه ها طعم را افزایش می دهند

از طعم دهنده ها نیز برای جبران از دست دادن طعم استفاده می شود. اگر غذا به صورت صنعتی فرآوری شده، حرارت داده شود یا در انجماد عمیق باشد، این امر به ناچار تأثیر بسیار منفی بر عطر ذاتی دارد. علاوه بر این، غذاهای فرآوری شده معمولاً برای مدتی ذخیره می شوند و قبل از مصرف نهایی در فواصل طولانی حمل می شوند. در این دوره اما از دست دادن طعم رخ می دهد. طعم ها در اینجا یک راه حل راحت و ارزان ارائه می دهند. با کمک آنها، حتی فرنی بی مزه می تواند به یک پرفروش تبدیل شود. دسترسی به کیت ساختمانی شیمیایی این امکان را فراهم می کند که حتی محصولات ابتدایی پایین تر نیز طعم لذیذی داشته باشند - حتی پس از مدت طولانی نگهداری و حمل و نقل.

طعم ها باعث می شوند که محصولات همیشه طعم یکسانی داشته باشند

آخرین اما نه کم اهمیت، طعم ها به شرکت ها کمک می کنند تا مشتریان خود را حفظ کنند. زیرا رایحه‌ها همیشه طعمی ثابت را تضمین می‌کنند، در حالی که غذاهای خود ساخته همیشه تفاوت‌هایی را نشان می‌دهند. این می تواند به کیفیت بستگی داشته باشد، اما به عنوان مثال B. نیز به تعداد ادویه های موجود بستگی دارد.

از سوی دیگر، برندها از این واقعیت زندگی می‌کنند که مشتری هنگام خرید محصول دقیقاً می‌داند طعم آن چگونه است. دستور تهیه رایحه مخفی همچنین تضمین می کند که محصول در خانه قابل کپی نیست و توسط رقبا کپی نمی شود.

اما کدام غذاها واقعاً تحت تأثیر دستکاری عطر قرار می گیرند؟

طعم ها در آن کجاست؟

در حالی که طعم دهنده در غذاهای فرآوری نشده مانند میوه، سبزیجات، ماهی یا عسل B. ممنوع است، ممکن است در همه غذاهای فرآوری شده استفاده شود. بله، در حال حاضر به ندرت هیچ غذا یا نوشیدنی تولید شده و بسته بندی شده صنعتی وجود دارد که بدون طعم باشد. غذاهای معمولی طعم دار عبارتند از B.

• محصولات منجمد از همه نوع، به عنوان مثال پیتزا B. و لازانیا، و همچنین غذاهای سبزیجات
  غذاهای آماده و کنسرو
• محصولات لبنی، به عنوان مثال B. ماست، پنیر، سس، و هر محصولی که ممکن است حاوی لبنیات باشد.
• گاهی اوقات فکر می کنید که حاوی یک محصول لبنی است، در حالی که فقط یک طعم دهنده است، مانند B. کره
• طعم
• شیرینی، به عنوان مثال، پودینگ B.، شکلات، مربا، صمغ میوه، و بستنی
• محصولات پخته شده، به عنوان مثال B. کیک بسته بندی شده، بیسکویت، و نان
• موزلی
• نوشیدنی ها، به عنوان مثال B. نوشابه های گازدار، آب میوه ها
• محرک ها، به عنوان مثال B. شراب، قهوه، کاکائو، و چای
• سوپ های بسته
• خیار شور
• و غیره. …

طعم دهنده ها در خوراک دام

البته حیوانات نیز از عطر و طعم در امان نیستند. در ایالات متحده، جایی که غذای حیوانات خانگی طعم دار استاندارد است، دو سوم سگ ها دارای اضافه وزن هستند. طعم غذا با طعم "روست بیف" یا "مرغ کباب" خیلی خوب است - حتی اگر محتوای گوشت مربوطه به طور متوسط ​​حداکثر 4 درصد باشد.

به گاوها غذای طعم‌دار داده می‌شود که طعمی شبیه «علفزارهای گیاهی» دارد، در حالی که در واقع از سویای تراریخته، ذرت تراریخته و ویتامین‌های مصنوعی ساخته شده‌اند.

اگر به بروشورهای مربوط به عطرهای خوراک دام نگاهی بیندازید، توضیحاتی مانند: "به ویژه برای پوشاندن خوراک های مشکل دار مناسب است" - یعنی خوراکی که حیوانات بدون عطر آن را لمس نمی کنند، خواهید یافت. رسوایی هایی مانند BSE نشان می دهد که وقتی حیوانات به درستی تغذیه نمی شوند چه اتفاقی می افتد.

البته، مردم وضعیت بهتری دارند زیرا حداقل می توانند از روی برچسب های مواد غذایی متوجه شوند که آیا یک محصول دارای عطر است یا نه. با این حال، در اینجا هیچ بحثی از وضوح وجود ندارد. انواع و اقسام تله هایی وجود دارد که قصد دارند عمداً مصرف کننده را گمراه کنند.

چه طعم هایی وجود دارد؟

برچسب‌های مواد غذایی به شما می‌گفتند که آیا با طعم‌های طبیعی، مشابه طبیعت یا مصنوعی سروکار دارید، اما از سال 2008 این موضوع - برای مصرف‌کننده - پیچیده‌تر شده است، یعنی کمتر روشن شده است. طعم‌ها اکنون در اتحادیه اروپا بر اساس قانون طعم‌ها به شش دسته تقسیم می‌شوند که می‌خواهیم پنج مورد از آن‌ها را با جزئیات بیشتر ارائه کنیم:

تمایز طعم ها

فقط یک تمایز کلی بین طعم ها و طعم های طبیعی وجود دارد که ناگزیر هر روز منجر به سوء تفاهم می شود.

• طعم‌ها یا طعم‌ها: اگر یک برچسب به سادگی عبارت «طعم‌دهنده» یا «طعم» را نشان دهد، می‌توان فرض کرد که طعم‌ها یا طبیعت یکسان یا حتی مصنوعی هستند که همه آنها به صورت شیمیایی در آزمایشگاه تولید می‌شوند. اگر طعم دهنده در طبیعت وجود داشته باشد اما به صورت شیمیایی با مواد غذایی تولید شده باشد، به عنوان مثال B. وانیلین مصنوعی تولید شده است، یک ماده طعم دهنده به عنوان طبیعت یکسان در نظر گرفته می شود. برخلاف ایالات متحده آمریکا یا آسیا، طعم‌های مصنوعی در آلمان نقش چندان مهمی ندارند: تنها از 15 طعم مصنوعی می‌توان در غذا استفاده کرد. اینها شامل B. اتیل وانیلین، آنیسیل استون، و وانیلین استات است. طعم های مصنوعی با این واقعیت مشخص می شوند که مطلقاً هیچ الگوی برای آنها در طبیعت وجود ندارد. به عنوان مثال B. را در چای، قهوه، نوشابه، پودینگ، نان، سس، پنیر، و پر کردن شکلات پیدا خواهید کرد.
• طعم های طبیعی: هرکسی که فکر می کند طعم های طبیعی همیشه مثبت است، متأسفانه در اشتباه است زیرا طعم های استفاده شده ربطی به غذای مورد نظر ندارند (مثلاً توت فرنگی در ماست توت فرنگی). به عنوان مثال، طعم توت فرنگی را می توان به طرز شگفت انگیزی از خاک اره معروف (ماده چوب لیگنین) تولید کرد – و خاک اره به عنوان چیزی بسیار طبیعی شناخته شده است. بنابراین این نام فقط نشان می‌دهد که طعم‌دهنده‌ها از هر ماده اولیه طبیعی (گیاهی، حیوانی یا میکروبیولوژیکی (مثلاً مخمر)) و با استفاده از فرآیندهای طبیعی (مانند تقطیر یا استخراج) تولید شده‌اند. سخت ترین قوانین زمانی اعمال می شود که نام محصول اولیه را نیز شامل شود، به عنوان مثال طعم طبیعی زردآلو B.. در این صورت حداقل 95 درصد عطر باید از میوه یاد شده باشد، 5 درصد از دست رفته می تواند رایحه های دیگر (طبیعی) باشد.

عصاره های معطر

این ترکیب پیچیده ای از طعم دهنده ها است. بنابراین عصاره های طعم دهنده می توانند مانند طعم دهنده های طبیعی مانند B. از گیاهان، میوه ها، سبزیجات، ادویه جات ترشی جات، ماهی یا گوشت (مانند عصاره وانیل یا عصاره مخمر). روغن های ضروری مانند روغن انیسون B یا روغن پرتقال در این دسته قرار می گیرند.

بنابراین عصاره های طعم دهنده را می توان طبیعی در نظر گرفت زیرا مخلوط اجزای طعم دهنده با غذای زیرین مطابقت دارد. با این حال، عصاره های عطری از محصولات غیر غذایی نیز وجود دارد که نیاز به تایید دارند.

همانطور که از نام آن پیداست، عصاره های معطر با استخراج با استفاده از حلال هایی مانند آب یا الکل تولید می شوند. به منظور تولید عصاره وانیل از دانه های وانیل، به عنوان مثال B. الکل استفاده می شود.

طعم های دودی

طعم دود هیچ ارتباطی با سیگار کشیدن سنتی ندارد - اصطلاح دود در لیست مواد تشکیل دهنده ظاهر می شود - اما در آزمایشگاه از دود تغلیظ شده و خالص شده ایجاد می شود.

طعم دهنده های دودی به دو صورت جامد و مایع هستند. آنها به عنوان دود مایع تعریف می شوند و از بیش از 400 ترکیب شیمیایی مانند B. aldehydes، اسیدهای کربوکسیلیک یا فنل ها تشکیل شده اند.

به اصطلاح 3,4،-benzopyrene یکی از مواد نامطلوب در رایحه دود است. این یک ماده سرطان زا است که عامل اصلی سرطان ریه در افراد سیگاری است. محتوای چنین مواد مضر در مواد غذایی توسط قانون محدود شده است اما به هیچ وجه ممنوع نیست.

با طعم دودی z. ب. سس های باربیکیو طعم دار، سوپ ها، خورش ها، سس های سالاد و البته سوسیس، ماهی (سالمون دودی) و پنیر.

طعم های واکنش حرارتی به دست آمده

طعم های واکنش از طریق حرارت دادن کنترل شده مواد نیتروژن دار و قندی (مانند عصاره گوشت خوک و دکستروز) به دست می آیند. لازم نیست خودتان چیزی را بو کنید یا بچشید، زیرا عطر آن تنها زمانی ایجاد می شود که گرم شود. طعم های واکنشی می توانند بر طعم و بوی بسیاری از غذاهای مختلف تأثیر بگذارند و عمدتاً در غذاهای آماده یافت می شوند. آنها بوی ماهی سرخ شده B. یا پیاز سرخ شده را شبیه سازی می کنند.

طعم های دیگر

تمام طعم‌های باقی‌مانده که جایی در زیر چهار مورد ذکر شده پیدا نکرده‌اند در این دسته قرار می‌گیرند. اینها عبارتند از B. طعم های باربیکیو. طیف گسترده ای از فرآیندها را می توان برای تولید طعم از این گروه استفاده کرد. بنابراین به عنوان مثال B. قطرات روغن نباتی اشباع شده را در یک ثانیه تا دمای حداقل 480 درجه سانتیگراد گرم می کند.

همانطور که می بینید، دیدن جنگل های عطر کار آسانی نیست. مثال‌های زیر می‌توانند به شما کمک کنند.

نمونه های برچسب زدن طعم

اگر به برچسب‌های غذا دقت کنید، انواع مختلفی از نام‌گذاری‌ها را در رابطه با طعم‌ها خواهید دید. با استفاده از مثال ماست تمشک، نحوه تفسیر این موارد را نشان می دهیم:

• طعم یا طعم تمشک: در اینجا معمولاً با طعم دهنده های مصنوعی سروکار دارید.
• طعم طبیعی: لازم نیست که حاوی یک تمشک باشد. اگرچه عطر منشأ طبیعی دارد، می‌تواند به عنوان مثال اینها میکروارگانیسم‌ها یا کپک‌ها باشند، که در نهایت همه آنها بسیار طبیعی هستند.
• رایحه طبیعی (نوع) تمشک: در اینجا نیز جستجوی میوه به جایی نمی رسد.
• رایحه طبیعی تمشک: در اینجا جزء معطر شامل 95 درصد تمشک واقعی است - 5 درصد باقی مانده راز سازنده باقی می ماند.
• طعم تمشک طبیعی با طعم های دیگر (طبیعی): به نظر خوب می رسد، اما لزومی ندارد!
• ممکن است کمتر از 95 درصد ضایعات تمشک بدون طعم و طعم دهنده مصنوعی یا طبیعی بسیار غلیظ به ماست اضافه شده باشد.
• وقتی کلمه "طبیعی" روی مواد غذایی نوشته می شود، بسیاری از مصرف کنندگان اغلب به سرعت نگرانی های خود را بیان می کنند، اما همانطور که قبلا ذکر شد، انواع مواد را می توان در پشت آنها پنهان کرد.

طعم های طبیعی از چه چیزی ساخته می شوند؟

طعم های طبیعی معمولاً هیچ ارتباطی با آنچه ما تصور می کنیم ندارند. قبلا طعم توت فرنگی ساخته شده از خاک اره را معرفی کردیم. حتی یک طعم طبیعی با طعم مرغ نباید از گوشت ماهیچه مرغ تازه بدست آید، بلکه می تواند به خوبی منشأ آن از زباله های کشتارگاهی باشد. از آنجایی که اینها بدون شک طبیعی هستند، عطر را می توان طبیعی توصیف کرد.

وضعیت مشابه عطر طبیعی با طعم تمشک است. این بر اساس z است. ب. روی عصاره روغن چوب سدر. از سوی دیگر، عطر طبیعی با طعم سیب توسط مخلوطی از روغن گل همیشه بهار، روغن بدنه شراب و عصاره روغن مخمر ایجاد می شود و با اتیل استات به دست آمده از طریق بیوتکنولوژی مخلوط می شود. علاوه بر این، طعم های طبیعی را می توان از کشت های کپک تولید کرد که سپس طعم هلو یا نارگیل می دهد.

طعمی که یادآور وانیل است به ندرت ربطی به دانه های وانیل دارد و می تواند به عنوان مثال B. از بقایای فرآوری برنج – سبوس برنج – تولید شود. اسید فرولیک موجود در سبوس برنج به سرعت در آزمایشگاه با کمک میکروارگانیسم ها به وانیلین تبدیل می شود.

اینها تنها چند نمونه هستند که باید روشن کنند که مصرف کننده به سادگی فریب خورده است وقتی صحبت از اصطلاح "طعم های طبیعی" می شود. آنچه واقعاً در پشت عطرها نهفته است معمولاً پنهان می ماند. اگر از تولیدکنندگان مواد غذایی در این مورد سوال شود، آنها به سادگی به راز تجاری اشاره می کنند. حتی سم شناسانی که قرار است عطرها را تجزیه و تحلیل کنند تا ببینند که آیا آنها بی ضرر هستند یا خیر، درمانده هستند زیرا نمی دانند واقعاً از چه نوع ماده معطری استفاده شده است.

با توجه به فدراسیون قانون غذا و علوم غذایی (BLL)، که در اشپیگل به عنوان "انجمن لابی تولید کنندگان طعم" توصیف شده است، "اثرات مضر سلامتی ناشی از مصرف غذاهای طعم دار شناخته شده نیست". این توضیح مبهم نشان می دهد که طعم ها ممکن است در نهایت بی ضرر نباشند.

طعم ها می توانند سمی باشند

اگرچه تقریباً همه طعم‌ها بی خطر در نظر گرفته می‌شوند، سازمان ایمنی غذای اروپا (EFSA) ارزیابی خطر را انجام داده است. در این زمینه، بررسی شد که آیا طعم دهنده ها سرطان زا، سمی یا جهش زا هستند - هفت مورد از آنها قبلاً به دلیل نگرانی های بهداشتی از بازار خارج شده اند و بنابراین دیگر مجاز به استفاده نیستند.

این شامل عامل طعم دهنده پریلا آلدئید است که برای افزودن نت های مرکبات شدید به محصولات پخته شده، پودینگ ها، محصولات گوشتی و نوشیدنی ها استفاده شده است. مطالعات نشان داده است که این عطر ژنوتوکسیک است و باعث آسیب DNA در کبد می شود.

برای طعم های دیگر مانند محدودیت‌های حجم قانونی B. coumarin معرفی شده‌اند زیرا می‌توانند سمی باشند. در مورد مواد متعدد - از جمله مواد طبیعی - هنوز باید مشخص شود که آیا و در چه غلظت هایی می توانند تأثیر منفی بر سلامت داشته باشند.

از آنجایی که عطرها به دلیل غلظت بالایی که دارند نمی توانند بدون رقیق پردازش شوند، مواد اضافی که برای رقیق شدن کار می کنند به غذا می رسند، که دقیقاً بی ضرر نیست.

طعم ها: مواد حامل و مهندسی ژنتیک

به اصطلاح حامل ها از جمله z. ب. نشاسته ذرت، لاکتوز، الکل، استات سدیم یا سولفات کلسیم با طعم دهنده ها مخلوط می شوند. آنها اطمینان حاصل می کنند که عطرها می توانند به درستی دوز شوند و به طور مساوی در غذا پخش شوند. به نظر می‌رسد که تقویت‌کننده‌های طعم، نگهدارنده‌ها و مواد شیمیایی که به‌عنوان حامل عمل می‌کنند، حتی نباید اعلام شوند. حلال های شیمیایی و عوامل استخراجی که در تولید طعم دهنده ها استفاده می شوند اغلب در محصول نهایی نیز قابل تشخیص هستند.

علاوه بر این، بسیاری از مخمرها، قارچ‌ها یا باکتری‌های مورد استفاده در تولید طعم‌دهنده‌ها یا مواد کمکی و افزودنی‌های آن‌ها از نظر ژنتیکی تغییر یافته‌اند. از 39 حامل تایید شده، 20 مورد نیز می توانند با استفاده از موجودات اصلاح شده ژنتیکی تولید شوند.

این واقعیت که مهندسی ژنتیک برای طعم‌ها معمولاً مشمول برچسب‌گذاری نمی‌شود، بیش از حد قابل تامل است. بنابراین در غذاهای طعم دار z. ب. نشاسته حاصل از ذرت اصلاح شده ژنتیکی ممکن است به عنوان یک حامل در نظر گرفته شود بدون اینکه قابل تشخیص باشد.

اما اگر عطرها به خودی خود کاملاً بی ضرر باشند نیز می توانند به افراد آسیب برسانند زیرا می توانند به طور دائم بر حس بویایی و چشایی تأثیر بگذارند و حتی آنها را مختل کنند.

اینگونه عطرها درک می شوند

معمولاً فرض بر این است که لحظه لذت هنگام غذا خوردن در درجه اول به حس چشایی مربوط می شود. با این حال، به گفته کارشناسان، این حس بویایی است که طعم را تعیین می کند، زیرا حدود 90 درصد از تأثیرات حسی روی زبان ایجاد نمی شود، بلکه توسط سیگنال های بویایی تحریک می شود.

فقط یک آزمایش خود را شروع کنید: بینی خود را بگیرید و کمی دارچین روی زبان خود بپاشید. بعد از حدود 15 ثانیه بینی خود را رها می کنید و متوجه خواهید شد که فقط زمانی متوجه طعم دارچین می شوید که بینی شما دوباره شفاف شود.

هرکسی که تا به حال سرماخورده و گرفتگی بینی داشته است، می‌داند که طعم غذا در این شرایط شبیه به هیچ است. اگر بینی ما دائماً با محصولاتی از آشپزخانه رایحه مواجه می شود، این می تواند بر احساس گرسنگی نیز تأثیر بگذارد. علاوه بر این، به دلیل تقلبی بودن بو دیگر نمی توان کیفیت پایین غذا را تشخیص داد.

طعم ها برای سلامتی مضر هستند

دلیلی وجود دارد که بوی بد یک عامل بازدارنده است. به این ترتیب حس بویایی ما را از خوردن غذاهای ضعیف یا حتی فاسد باز می دارد. اگر اکنون از آزمایشگاه عطر به غذا داده شود، دیگر حس نمی کنیم که آیا با کالاهای بی کیفیت یا فاسد سروکار داریم. شکی نیست که این می تواند اثرات سلامتی داشته باشد.

طعم ها همچنین می توانند این احساس را به شما منتقل کنند که سالم غذا می خورید. به عنوان مثال، ممکن است فکر کنید که میوه می خورید و از ویتامین ها لذت می برید، اما اینها فقط مواد شیمیایی هستند که ارزش غذایی ندارند.

برعکس، رایحه‌هایی که خوشایند تلقی می‌شوند، تولید آب معده و بزاق را تحریک می‌کنند. این به طور خودکار احساس گرسنگی ایجاد می کند. این همچنین پدیده هوس ناگهانی هنگام عبور از کنار یک فروشگاه فست فود را توضیح می دهد. این همان بوی مصنوعی معمولی است که می توان از کیلومترها دورتر استشمام کرد و بسیاری از مردم را مجبور به خرید همبرگر می کند.

از این نظر، به درستی می توان گفت که رایحه ها می توانند رفتار اعتیادآور را تحریک کنند و در نتیجه منجر به چاقی شوند. کسانی که از این امر سود می برند شرکت های مواد غذایی و فست فودهای زنجیره ای هستند.

اما اثر عادت کردن نیز وجود دارد. به هر حال، هرکسی که به خوردن محصولات با طعم مصنوعی که بوی بسیار شدیدتری نسبت به غذاهای طبیعی دارند ادامه دهد، در نهایت هیچ چیز دیگری را دوست نخواهد داشت. این اثر به ویژه برای کودکانی که اغلب کاملاً به غذاهای مصنوعی معتاد هستند و غذاهای طبیعی را طرد می کنند خطرناک است.

طعم ها در غذای کودک

کمیسیون ملی تغذیه با شیر مادر توصیه می کند که نوزادان باید حداقل تا چهار ماهگی با شیر مادر تغذیه شوند. سپس می توانید به آنها غذای اضافی بدهید، اما باید از نمک، شکر و طعم دهنده ها برای چند ماه اول اجتناب کنید. بسیار مهم است که نوزادان بتوانند طعم غذاهای اصلی را ایجاد کنند - به عنوان پایه ای برای یک رژیم غذایی سالم. به نظر می رسد تولیدکنندگان غذای کودک اهمیتی نمی دهند.

مرکز مصرف ویسبادن و مرکز مصرف فرانکفورت یک بررسی بازار را در منطقه راین-مین انجام دادند و لیست مواد تشکیل دهنده 25 محصول غذایی مکمل را بررسی کردند. نتیجه شگفت‌انگیز بود: دو سوم این تولیدکنندگان از طعم‌دهنده‌ها در غذای کودک استفاده می‌کنند و تنها چهار تولیدکننده ارگانیک بدون آن طعم‌دهنده هستند.

پروفسور هانس هات از دانشگاه بوخوم اشاره می کند که طعم ها حس چشایی کودکان را گمراه می کنند. و هر چه این اثر زودتر شروع شود، ماندگارتر خواهد بود.

یک مطالعه توسط Technologie Transfer Zentrum Bremerhaven (TTZ) نشان داده است که کودکانی که از سنین پایین به آنها غذاهای طعم‌دار داده می‌شود، آنها را دیرتر ترجیح می‌دهند. این تحقیق نشان داد آن دسته از کودکانی که به وانیلین، طعم موز مصنوعی یا طعم دهنده توت فرنگی مصنوعی عادت داشتند، غذاهای طعم دار را ترجیح می دادند و به عنوان مثال، ماست طبیعی با توت فرنگی واقعی را به شدت رد می کردند.

البته این تاثیر باعث می شود که کودکان آسیب دیده به مشتریانی مرفه تبدیل شوند که از غذاهای سالم فاصله می گیرند و غذاهای آماده و فست فود را برای رفع گرسنگی خود ترجیح می دهند. به راحتی می توان تصور کرد که این افراد – اگر بخواهند رژیم غذایی خود را تغییر دهند – مشکلات شدیدی با آن داشته باشند. آنها فقط آن را دوست ندارند.

محققان همچنین دریافتند که شرکت‌کنندگان کوچک مطالعه که به آنها غذاهای طعم‌دار داده شده بود، نسبت به کودکانی که غذاهایشان طعم‌دار نبود، بیشتر از آن‌ها می‌خوردند. این به نوبه خود تأیید می کند که عطرها می توانند در اوایل کودکی منجر به چاقی شوند.

بدون محصول نهایی - بدون طعم

اگر نمی خواهید هیچ طعمی بخورید، بهتر است از بیشتر محصولات بسته بندی شده یا فرآوری شده اجتناب کنید، غذای تازه بگیرید و خودتان آن را تهیه کنید. از آنجایی که نام محصولات و تصاویر پر صدا از میوه های تازه، ماهی تازه یا سبزیجات، متأسفانه، مواد اولیه باکیفیت و طعم واقعی را نشان نمی دهد.

بهتر است - اگر می خواهید از محصولات آماده استفاده کنید - همیشه غذاهای ارگانیک را انتخاب کنید زیرا در اینجا حداقل استفاده از طعم های طبیعی و مصنوعی ممنوع است و ممکن است افزودنی ها با کمک مهندسی ژنتیک تولید نشوند.