عدم تحمل هیستامین چیست؟

عدم تحمل هیستامین عدم تحمل به غذاهای غنی از هیستامین است. پس از خوردن چنین غذاهایی، افراد مبتلا طیف وسیعی از واکنش‌های فیزیکی مانند خارش، ناراحتی در دستگاه گوارش یا آبریزش بینی را تجربه می‌کنند. اگرچه علائم مشابه علائم واکنش های آلرژیک است، عدم تحمل هیستامین به طور دقیق یک آلرژی نیست.

هیستامین یک هورمون بافتی است که در بسیاری از فرآیندهای بدن نقش دارد. معمولاً توسط آنزیمی در روده کوچک تجزیه می شود. با این حال، در افراد مبتلا به عدم تحمل هیستامین، تجزیه به درستی عمل نمی کند و هیستامین انباشته شده باعث ایجاد علائم می شود. با این حال، برخلاف آلرژی ها، بدن آنتی بادی علیه هیستامین تولید نمی کند. به دلیل شباهت به واکنش های آلرژیک، عدم تحمل هیستامین به اصطلاح به شبه آلرژی اختصاص داده می شود.

از آنجایی که علائم عدم تحمل هیستامین بسیار نامشخص است و همچنین می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، تشخیص آن آسان نیست. عدم تحمل هیستامین اغلب با آزمایش خون به تنهایی قابل تشخیص نیست. به همین دلیل، معمولاً ابتدا باید علل احتمالی دیگر مانند آلرژی ها یا بیماری های مختلف را رد کرد.

اگر علائم را نمی توان روشن کرد، روش های مختلفی برای تعیین عدم تحمل هیستامین وجود دارد. این شامل، برای مثال، نگه داشتن یک دفتر خاطرات غذایی است. در این، تمام مواد غذایی مصرف شده از جمله زمان وعده های غذایی مستند شده است. شکایات نیز ثبت می شود. اگر این موارد در عرض چهار ساعت پس از خوردن غذا رخ دهد، این اولین نشانه ای است که ممکن است عدم تحمل غذایی وجود داشته باشد.

اگر عدم تحمل هیستامین تشخیص داده شود یا مشکوک باشد، رژیم غذایی نباید به تنهایی تغییر کند. با وجود عدم تحمل، مهم است که تا حد امکان از رژیم غذایی متنوع و متنوع برای جلوگیری از کمبود برخی مواد مغذی استفاده کنید. بنابراین افراد مبتلا باید به دنبال مشاوره تغذیه حرفه ای باشند تا در صورت عدم تحمل هیستامین، غذاهای مناسب برای رژیم غذایی متعادل را تعیین کنند.

تغییر در رژیم غذایی به سه مرحله تقسیم می شود. ابتدا، به مدت 10 تا 14 روز، از غذاهایی با محتوای بالای هیستامین و سایر آمین های بیوژنیک کاملاً اجتناب می کنید. مرحله دوم شش هفته طول می کشد و طی آن غذاهای حاوی هیستامین به تدریج به رژیم غذایی وارد می شوند. در اینجا مشاهده می شود که چقدر آنها را تحمل می کنند. بر اساس این یافته ها، مرحله سوم و آخرین مرحله تغییر دائمی رژیم غذایی آغاز می شود.

اساساً، با دستور العمل های کم هیستامین، باید مصرف غذاهایی که نسبت بالایی از هیستامین و سایر آمین های بیوژنیک دارند را کاهش دهید. در صورت امکان، از مصرف به اصطلاح مهارکننده های دی آمین اکسیداز نیز باید اجتناب شود. اینها شامل الکل و برخی داروها است. دیامین اکسیداز آنزیمی است که به تجزیه هیستامین کمک می کند.

هیستامین عمدتاً در غذاهایی یافت می شود که از طریق فرآیندهای میکروبیولوژیکی مانند رسیدن، تخمیر یا تخمیر حفظ شده اند. از سوی دیگر، غذاهای تازه و فرآوری نشده معمولاً هیستامین کمی دارند.

بنابراین گوشت تازه معمولاً بی ضرر است، مثلاً ژامبون پخته شده. سوسیس‌های خام بلند رسیده و ژامبون خام مانند سالامی، سوسیس سرولات، متوورست، ژامبون پارما، Bündnerfleisch و بیکن می‌توانند دشوار باشند. وقتی صحبت از ماهی و محصولات ماهی می شود، باید به کالاهای تازه یا منجمد اولویت داده شود. محصولات ماهی ترشی مانند موپ های رول شده، ماتجس یا کنسرو ماهی تن و همچنین ماهی دودی می توانند با عدم تحمل هیستامین ناسازگار باشند.

در مورد محصولات لبنی، افراد مبتلا به عدم تحمل هیستامین ترجیحاً شیر تازه، دوغ، خامه، کوارک، ماست و کره را مصرف کنند. پنیرهای کوتاه مدت مانند پنیر خامه ای یا گودا جوان نیز اغلب تحمل می شوند. از سوی دیگر، پنیرهای سفت یا آبی دیررس مانند پارمزان، روکفور یا بری می توانند مشکلاتی ایجاد کنند.

افراد مبتلا می توانند اکثر میوه ها و سبزیجات را بدون علامت تحمل کنند، در حالی که باید مراقب موز بسیار رسیده و غذاهای ترشی و تخمیر شده مانند کلم ترش یا ترشی بود. علاوه بر این، شکلات، کاکائو، برخی از مرکبات و برخی از انواع آجیل می‌توانند حاوی آمین‌های بیوژنیک دیگری باشند که می‌توانند علائم عدم تحمل شدید هیستامین را ایجاد کنند.