फलफूलहरू: चना, मटर, सिमी, लुपिन र कं। एक नजरमा

मटर, सिमी, दाल र कम्पनीमा धेरै समानता छ: तिनीहरूले बहुमूल्य पोषक तत्वहरू, भिटामिनहरू र ट्रेस तत्वहरू प्रदान गर्छन् - र त्यसैले स्वस्थ आहारको महत्त्वपूर्ण भाग हुन्। तपाईं फलफूल र तिनीहरूको स्वास्थ्य लाभ बारे थप जानकारी यहाँ पाउन सक्नुहुन्छ।

फलफूलहरू बिरुवाहरूको बीउ हुन् जुन खोलमा परिपक्व हुन्छ। सबैभन्दा प्रसिद्ध फलफूलहरू मटर, सिमी, दाल, चना र लुपिन हुन्। फलफूलले धेरै तरकारी प्रोटीन प्रदान गर्ने भएकोले, तिनीहरू मासुको लागि राम्रो विकल्प र शाकाहारी वा शाकाहारी आहारको महत्त्वपूर्ण भाग हुन्। तिनीहरूमा फाइबर, खनिज र भिटामिन बी पनि प्रशस्त हुन्छ। अधिकांश प्रजातिहरू बोसोमा कम छन्। तिनीहरूको कम ग्लाइसेमिक सूचकांकले रगतमा चिनीको स्तर बिस्तारै बढ्छ र यसले तपाईंलाई लामो समयसम्म भरिपूर्ण राख्छ भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्दछ।

फलफूल स्वस्थ मात्र होइन, मौसमको लागि पनि राम्रो हुन्छ: फलफूलले माटोमा नाइट्रोजन ल्याउँछ र यसको उर्वरता बढाउँछ। तिनीहरू पनि अपेक्षाकृत थोरै पानी चाहिन्छ।

फलफूल: सानो, तर शक्तिशाली!

सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण फलफूलहरूको हाम्रो सिंहावलोकनले यी साना अलराउन्डरहरूमा के छ र उनीहरूलाई कत्तिको बहुमुखी बनाउन सकिन्छ भनेर देखाउँछ। तपाईंले लेखमा यी छवटा फलफूलहरूको विस्तृत प्रोफाइलहरू फेला पार्नुहुनेछ:

• Chickpeas
• लेंस
• मटर
• मूंगफली
• सिमी
• लुपिन

1. चना: पूर्वबाट मसलादार बीउ

इतिहास: चनाको खेती 8,000 वर्ष भन्दा बढीको लागि नजिकैको पूर्वमा गरिन्छ भनिन्छ। त्यहाँबाट तिनीहरू ग्रीस र इटाली हुँदै युरोपमा फैलिए।

संस्कृति: चनाले फलफूलको उपपरिवारमा आफ्नै जीनस बनाउँछ र मटरसँग नजिकको सम्बन्ध छैन। चना मुख्यतया भारत र अष्ट्रेलियाका साथै अधिकांश उपोष्णकटिबंधीय देशहरूमा खेती गरिन्छ। भूमध्यसागरीय क्षेत्रका पहेंलो-बेज चनाहरू जर्मनीमा बेच्ने मुख्य हुन्।

चना विभिन्न रंगहरूमा आउँछन्: वार्षिक जडीबुटी बिरुवाले यसको लगभग तीन सेन्टिमिटर ठूला फलहरूमा दुईवटा कोणीय, केही हदसम्म अनियमित बीउ बनाउँछ, जसलाई हामी चना भनेर चिन्छौं। तिनीहरू विविधताद्वारा फरक छैनन्, तर मुख्य रूपमा बीउको रंग (बेज, खैरो, कालो वा रातो) द्वारा।

चनाका सामग्रीहरू: प्रशस्त मात्रामा फाइबर, बहुमूल्य प्रोटिन, ६० प्रतिशतभन्दा बढी कार्बोहाइड्रेट, तर बोसो नहुने चना ऊर्जाको स्वस्थ स्रोत हुन्। यसमा बी भिटामिन, भिटामिन ए, सी र ई र पर्याप्त मात्रामा आइरन, तर जिंक र म्याग्नेसियम पनि हुन्छ। थप पढ्नुहोस्: के चना स्वस्थ छ?

चनाको गुणस्तर: हामी निश्चित रूपमा जान्न चाहन्थ्यौं! ÖKO-TEST ले भर्खरै जार र क्यानहरूमा धेरै चनाहरू जाँच गर्यो। शुभ समाचार: हामी परीक्षणमा 14 चनाहरू मध्ये 20 सिफारिस गर्न सक्छौं - र शीर्ष अंकहरू सहित। तर, सञ्चालन गरिएको प्रयोगशालाले ६ डोजमा जडिबुटीनाशक ग्लाइफोसेट फेला पारेको थियो ।

चना खरिद र भण्डारण: ताजा चना यस देशमा दुर्लभ छ; त्यहाँ मुख्यतया सुकेको बीउ र बीउहरू जार वा क्यानमा सुरक्षित गरिन्छ। पूर्वले उच्च पोषण मूल्यको साथ स्कोर गर्न सक्छ। पछिल्लो पहिले नै पूर्व पकाइएको छ र त्यसैले कम प्रयास संग खान को लागी तयार छ। गाढा र चिसो भण्डारण, तिनीहरू महिनौंसम्म राख्न सकिन्छ। चनाको पीठो जर्मन बजारमा अपेक्षाकृत नयाँ छ।

चनाको तयारी: सुख्खा फल कम्तिमा बाह्र घण्टा भिजाउनु पर्छ। त्यसपछि शीर्षमा तैरिरहेका नमूनाहरू क्रमबद्ध गरिन्छ र भिजेको पानी खन्याइन्छ, किनभने यसमा तीतो पदार्थहरू हुन्छन्। चनाको लागि पकाउने समय दुई घण्टा सम्म छ। डिब्बाबंद चना मिनेटमा पकाउनुहोस्।

अन्तर्राष्ट्रिय व्यञ्जनमा, हुमस र फलाफेल चना व्यंजनहरूको सूचीमा शीर्ष स्थानमा छन्। थप रूपमा, तिनीहरूको मसालेदार, अखरोट सुगन्धको साथ मिठा फलहरू करी, स्ट्यू र चामलको भाँडामा लोकप्रिय छन्। राम्रो साझेदारहरू जिरा र ताजा जडीबुटी जस्ता बलियो मसलाहरू हुन्। चनाको पीठोबाट मीठो वा स्वादिष्ट फ्ल्याटब्रेड वा केक आधारहरू तयार गर्न सकिन्छ।

2. दाल: स्ट्यू र सलादको लागि द्रुत अवयव

इतिहास: खोजहरूले संकेत गर्दछ कि दाल लगभग 6000 ईसा पूर्वको रूपमा प्रयोग गरिन्थ्यो। भूमध्यसागरीय क्षेत्रमा, एशिया माइनर र मध्य एशियामा। मध्य युरोपमा तिनीहरू लगभग 4500 ईसा पूर्वका थिए। BC पहिलो कृषि योग्य बालीको भाग।

संस्कृति: आज क्यानडा, टर्की, संयुक्त राज्य अमेरिका र भारत सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण दाल उत्पादकहरू हुन्। सबैभन्दा ठूलो युरोपेली उत्पादक स्पेन हो। स्वाबियन जुरा र बाभेरियामा पनि साना बढ्दो क्षेत्रहरू छन्। चपटा फलफूलका बीउ विविधता अनुसार आकार, आकार र रंगमा भिन्न हुन्छन्।

त्यहाँ के लेन्सहरू छन्?

प्लेट लेन्सहरू जर्मनीमा व्यापक छन्। यी स्वादपूर्ण, हरियो दाल भण्डारणमा खैरो र कडा हुन्छ। खाना पकाउँदा तिनीहरूको खोल सजिलै फुट्छ। प्लेट दाल विशिष्ट स्ट्यू दाल हो, तर तिनीहरू प्यूरीमा पनि राम्रोसँग जान्छन्।

भारतबाट आउने रातो दालमा हल्का, नाजुक सुगन्ध हुन्छ। तिनीहरू पहिले नै छीलिएका छन् र त्यसैले छिटो खाना पकाउनको लागि आदर्श।

बेलुगा दाल बहुमूल्य लेन्स मानिन्छ, कम से कम तिनीहरूको कालो रंगको कारणले। खाना पकाउँदा तिनीहरू आफ्नो दृढता कायम राख्छन्।

फ्रान्सको ले पुई दाल कुरकुरा रहन्छ र सलादको लागि राम्रो हुन्छ।

मसूरको दालमा पाइने स्वस्थ तत्व: प्रशस्त मात्रामा फाइबर र कार्बोहाइड्रेट भएको दाल भरिने तत्व हो। शाकाहारीहरूले मात्र तिनीहरूलाई मूल्यवान प्रोटीनको आपूर्तिकर्ताको रूपमा मूल्याङ्कन गर्छन्। बी भिटामिनको अतिरिक्त, दालले पोटासियम, म्याग्नेसियम, फलाम, जिंक, तामा र म्यांगनीज ल्याउँछ। तर, जो कोहीसँग युरिक एसिडको स्तर बढेको छ वा गाउट छ भने लेन्समा प्यूरिन पाइने भएकाले लेन्सबाट बच्नुपर्छ।

दालको खरिद र भण्डारण: दाल सुक्खा वस्तुको रूपमा छीलिएको वा नलगाई पाइन्छ। क्यान वा जारमा तिनीहरू पहिले नै पूर्व-पकाइएका छन्। गाढा, चिसो र वायुरोधी भण्डारण गरिएको, तिनीहरू धेरै महिनाको लागि राख्नेछन्। पकाएको दाललाई फ्रिजमा चार दिनसम्म राख्न सकिन्छ।

दाल तयार गर्दै: अन्य फलफूलहरूको तुलनामा, दाल तयार गर्न सजिलो छ। सुक्खा सामान पनि भिजाउनु पर्दैन। व्यक्तिगत किस्महरूको खाना पकाउने गुणहरूमा ठूलो भिन्नताहरू छन्। रातो दाल 15 मिनेट भन्दा कम, Le Puy दाल 20 र 40 र प्लेट मसूर एक घण्टा सम्म पकाउन। दाल जति पुरानो हुन्छ, गाढा र कडा हुन्छ र पकाउने समय त्यति नै लामो हुन्छ।

दालको प्रयोग : प्लेटको दाल, रातो दाल र पहेँलो दाल पकाउँदा सजिलै भाँचिन्छ। यसले तिनीहरूलाई स्टू, प्युरी र स्प्रेडहरूको लागि मनपर्ने बनाउँछ। क्रन्ची बेलुगा दाल र ले पुई दाललाई सलादमा मनपर्छ वा साइड डिशको रूपमा सेवा गरिन्छ।

3. मटर: कार्बोहाइड्रेटले भरिएको हरियो बलहरू

इतिहास: मटरको खेती लगभग 8000 ईसा पूर्व सुरु भयो। कब्जा गरेको। तिनीहरू एशियाबाट मध्य पूर्व हुँदै युरोपमा बसाइँ सरेका थिए।

संस्कृति: आज मटर धेरै प्रजातिहरूमा विश्वव्यापी रूपमा खेती गरिन्छ। जर्मनीमा मटरको खेती सिमीको खेती जत्तिकै नगण्य छ। सुकेको मटर लगभग विशेष रूपमा आयात गरिन्छ। मुख्य आपूर्तिकर्ताहरू क्यानाडा, रूस, संयुक्त राज्य अमेरिका र फ्रान्स हुन्।

त्यहाँ कुन मटरहरू छन्?

हरियो मटर फड बिना खाइन्छ। चिल्लो, गोलाकार अनाज उच्च स्टार्च सामग्रीको कारण बरु पीठो स्वाद छ।

झुर्रिएको मटर पनि विभाजित मटर हो। कम आकर्षक, झुर्रिएको, केही हदसम्म कोणीय बीउहरूमा अलिकति मीठो सुगन्ध हुन्छ।

चिनी स्न्याप मटरहरू हरियो फलीहरू समावेश गरी खाइन्छ। तिनीहरूको नाम र अलिकति मीठो स्वाद अपेक्षाकृत उच्च चिनी सामग्रीको कारण हो।

मटरको घटक: मटरमा सिमी भन्दा बढी प्रोटिन र धेरै कार्बोहाइड्रेट हुन्छ। तिनीहरूले पोटासियम र म्याग्नेसियम साथै भिटामिन बी, भिटामिन सी र ई र फाइबर प्रदान गर्दछ। तिनीहरू प्राय: कचौरामा बस्छन्। गाउट भएका व्यक्तिहरूले धेरै प्यूरिन सामग्री भएका कारण मटर खानु हुँदैन।

मटरको खरिद र भण्डारण: दाग नभएको चम्किलो हरियो फलीहरू सहितको ताजा उत्पादन राम्रो गुणस्तरको हुन्छ। ओसिलो कपडामा बेरेर वा क्लिङ झोलामा पूरै पोडहरू केही दिनसम्म फ्रिजमा राखिन्छन्। जमेको मटर नवीनतम मा 15 महिना पछि प्रयोग गर्नुपर्छ। सुकेको मटर पुरै र आधा, पहेंलो र हरियो मा उपलब्ध छ। तिनीहरू चिसो, अँध्यारो र सुख्खा ठाउँमा भण्डारण गर्नुपर्छ। खोलिएको सुकेको मटर लगभग छ महिनासम्म रहन्छ, धेरै वर्षसम्म खोल बिना।

मटरको तयारी: ताजा फलीहरू पहिले छेउमा खोलेर तोडिन्छन् र बीउहरू हटाइन्छ। म्यान्गेटआउटको अवस्थामा, फूलको आधार हटाइन्छ र पोडलाई धोइन्छ। खाना पकाउने समय 15 देखि 20 मिनेट हो - wok को लागि आदर्श, तर सलाद, रंगीन तरकारी प्यान र भात को भाँडा को लागी पनि। ताजा मटरको सट्टा, तपाईं स्ट्यूको लागि जमे भएका वा सुकेको मटर प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ। तिनीहरूको आकारमा निर्भर गर्दै, नखुलेको सुकेको मटरहरू पकाउनु अघि 6 देखि 12 घण्टासम्म चिसो पानीमा भिजाइन्छ र त्यसपछि 30 देखि 120 मिनेटसम्म उमालिन्छ। बोकेको मटर फुल्नु पर्दैन। तिनीहरू धोइन्छ, उमालेर र त्यसपछि 45 देखि 60 मिनेटको लागि कम तातोमा पकाइन्छ।

4. बदाम: उच्च फ्याट फलफूल

इतिहास: पुरातत्वविद्हरूका अनुसार, एन्डिजका बस्तीका बासिन्दाहरू लगभग 8,000 वर्ष पहिले जडिबुटी वार्षिक मूंगफली बोटसँग परिचित थिए। त्यहाँबाट यो दक्षिण र मध्य अमेरिकामा फैलियो र अन्ततः दास व्यापार हुँदै अफ्रिकी महाद्वीपमा पुग्यो।

संस्कृति: आज संयुक्त राज्य अमेरिका, सुडान, ब्राजिल, सेनेगल र अर्जेन्टिना मिलेर सबै मूंगफली को लगभग दुई तिहाई आपूर्ति गर्दछ। चीन र भारतमा पनि ठूलो मात्रामा उत्पादन हुन्छ।

बदाम नट होइन! जर्मन नामले तपाईंलाई गलत ट्र्याकमा आकर्षित गर्छ: वनस्पति रूपमा, बदाम नट होइन, तर फलफूल परिवारको सदस्य र मटर र सिमीको नजिकको नातेदार हो। तिनीहरूका आफन्तहरूको विपरीत, तिनीहरूको फलफूल जमिनमा बढ्छ। र: काठ, नेट-जस्तो कभर खोल खोल्दैन। घुमाउरो क्याप्सुलहरू, जुन छ सेन्टिमिटरसम्म लामो हुन्छ, सामान्यतया एक देखि चार, कहिलेकाहीँ छवटा बीउहरू उत्पादन गर्दछ।

बदामको घटक: बदाममा लगभग २५ प्रतिशत प्रोटिन हुन्छ। तिनीहरूमा लगभग 25 प्रतिशत बोसो पनि हुन्छ। मूल्यवान ओमेगा-३ फ्याटी एसिडको अनुपात नटको तुलनामा निकै कम छ। 50 प्रतिशत भन्दा बढीको कार्बोहाइड्रेट सामग्रीको साथमा, फ्याटहरू प्रति 3 ग्राम लगभग 20 किलो क्यालोरीको उच्च ऊर्जा मूल्यको लागि जिम्मेवार छन्। फाइबर, भिटामिन बी र भिटामिन ईको अतिरिक्त, बदाममा धेरै खनिजहरू हुन्छन्। तिनीहरू म्याग्नेसियममा सबैभन्दा धनी खानाहरू हुन्।

एलर्जीबाट सावधान! सबैभन्दा सानो मात्राले पनि प्रभावितहरूमा गम्भीर वा जीवन-धम्कीका लक्षणहरू ट्रिगर गर्न सक्छ। बदामलाई बेक्ड सामान र अन्य उत्पादनहरूको प्याकेजिङ्गमा एक घटकको रूपमा लेबल गरिएको हुनुपर्छ।

बदाम खरिद र भण्डारण: विशेष गरी अक्टोबर देखि डिसेम्बर सम्म, बदाम फलफूल विभागहरूमा खोल वा जालीमा पाइन्छ। त्यसोभए सफा र क्षति नभएका नटहरू खोज्न महत्त्वपूर्ण छ। तिनीहरूको ताजापन जाँच गर्ने एउटा राम्रो तरिका एक शेक परीक्षण गर्न हो: यदि खाडल खोलमा खस्कन्छ, यो सुकेको र पुरानो छ। घरमा, खुकुलो नटहरू हावायुक्त, चिसो र अँध्यारो ठाउँमा भण्डारण गर्नुपर्छ। खराब भण्डारण अवस्थाहरूमा, बदामलाई सजिलैसँग विषाक्त अफलाटोक्सिन उत्पादन गर्ने मोल्डले आक्रमण गर्छ।

प्रशोधित मूंगफली उत्पादनहरू, विशेष गरी कर्नेलहरू भएका डिब्बाबंद उत्पादनहरू, थोक रूपमा भन्दा धेरै पटक किन्न सकिन्छ। तिनीहरू छीलिएको वा नखुलेको, नुन वा प्राकृतिक हुन सक्छ। मूंगफली सामान्यतया बेच्नु अघि भुटेको छ। भुनेर मात्रै तिनीहरूले आफ्नो अस्पष्ट स्वाद विकास गर्छन्। एकै समयमा, तीतो पदार्थहरू दमन गरिन्छ।

बदाम तयार गर्दै: भान्सामा, बदामलाई फलफूलको रूपमा होइन, तर बदाम जस्तै प्रयोग गरिन्छ। पूरै वा काटिएको, कुरकुराको बीउ सूप र ससहरूमा प्रयोग गरिन्छ र करी, हलचल-फ्राइएका तरकारीहरू र सबै प्रकारका पोल्ट्री भाँडाहरू जस्ता एसियाली टचका साथ व्यंजनहरू परिष्कृत गर्ने लोकप्रिय तरिका हो। पिनट बटर वा तेल पनि पूरक वा वैकल्पिक रूपमा प्रयोग गर्न सकिन्छ। पछिल्लोमा एकदमै उच्च तातो स्थिरता छ र यसलाई अन्य खाद्य तेलहरू भन्दा बढी टिकाउ मानिन्छ।

5. बीन्स: संसारभरबाट विभिन्न प्रकारका

इतिहास: पहिले नै लगभग 4000 ईसा पूर्व। भारतीयहरूले एन्डिजमा सिमी उब्जाएको भनिन्छ। 16 औं शताब्दीमा, स्पेनीहरूले युरोपमा फल ल्याए। आज संसारभरि हजारौं प्रजातिहरू छन्।

संस्कृति: जर्मनीमा, लगभग 50,000 हेक्टर क्षेत्रफलमा वार्षिक लगभग 4,000 टन सिमी फसल गरिन्छ। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण भूमिका ताजा बगैंचा सेम (राजकुमारी, मोम वा स्ट्रिङ बीन्स) द्वारा खेलिन्छ, हृदय बीन्स धेरै कम बारम्बार हुर्किन्छ। यहाँ बाहिरी मौसम जुन देखि अक्टोबर सम्म रहन्छ। जमे भएका, डिब्बाबंद र सुख्खा सिमी सबै वर्ष उपलब्ध छन्।

त्यहाँ के बीन्स छन्?

हरियो बीन्स, जुन हरियो सेम हो, ठेठ हरियो फाइलेट बीन्स हो जुन सम्पूर्ण प्रयोग गरिन्छ। तिनीहरूको सुगन्धित, मासुदार पोडहरू, जुन व्यासमा लगभग गोलाकार हुन्छन्, तरकारीको मुख्य भाग बनाउँछन्। हरियो सिमी विशेष गरी चाँडै काटिन्छ, त्यसैले पोड धेरै कोमल हुन्छ र बीउहरू मुश्किलले विकसित हुन्छन्। तिनीहरू प्यान-फ्राइड भाँडा वा सलादमा संगतको रूपमा राम्रो छन्।
मोम सेम आकार, आकार र प्रयोगमा फ्रान्सेली बीन्स जस्तै हो, तर पहेंलो पोड छ।
फ्रेन्च बीन्समा चापलुसी पोडहरू र ठूला बीउहरू हुन्छन्। तिनीहरू मुख्यतया तरकारी साइड डिश वा स्ट्यूमा प्रयोग गरिन्छ।

सेतो बीन्स कोर बीन्सको ठूलो समूह हो। तिनीहरूको क्रीमी कर्नेलहरूको आफ्नै स्वाद थोरै हुन्छ, तर सबै सँगै आउने स्वादहरू राम्ररी अवशोषित गर्दछ र एन्टिपास्टी, सूप, स्ट्यू र क्यासरोलहरूको लागि उपयुक्त हुन्छ।

किडनी बीन्सले रातो, मृगौला आकारको कर्नेल बनाउँछ। लामो समयसम्म खाना पकाउँदा पनि यिनीहरूले आफ्नो टोकाइ, आकार र रंग गुमाउँदैनन्।

फराकिलो सिमी (फराडा सेम, फराकिलो सिमी) पनि भान्साकोठामा तिनीहरूको बीउको रूपमा मात्र प्रयोग गरिन्छ। जवान, कोमल बीउहरू तिनीहरूको फिक्का हरियो वा दूधे सेतो रङबाट चिन्न सकिन्छ। परम्परागत रूपमा, तिनीहरू मुख्यतया हार्दिक बेकन संग संयोजन मा जानिन्छ। तिनीहरूको अलिकति नटी र कडा स्वादको साथ, तिनीहरू प्यूरीको रूपमा, स्ट्युमा, क्विचमा, पास्ता र मासुको रूपमा पनि स्वादिष्ट हुन्छन्।

सिमीको घटक: सिमीमा प्रोटिनको मात्रा २० प्रतिशतभन्दा बढी हुन्छ। यद्यपि, यो प्रोटिनले सबै आवश्यक एमिनो एसिडहरू कभर गर्दैन। विविधतामा निर्भर गर्दै, क्यालोरी सामग्री प्रति 20 ग्राम 20 र 80 किलोक्यालोरी बीचमा हुन्छ। कार्बोहाइड्रेटले क्यालोरी मूल्यको करिब दुई तिहाईको लागि खाता बनाउँछ। फ्याट ट्रेसहरूमा मात्र पाइन्छ। उल्लेख गर्न लायक निहित खनिजहरू (पोटासियम, क्याल्सियम र फलाम) र विशेष गरी रौगेज हुन्।

बोहेन मा स्वास्थ्य सल्लाह:

प्रख्यात पेट फुल्ने समस्या यसमा पाइने पोलिसेकराइड्सको कारणले हुन्छ। यो ठूलो आन्द्रामा ब्याक्टेरिया द्वारा मात्र भाँचिन्छ र ग्यास मा परिणत हुन्छ। स्याभेरी र क्यारावे बीनको भाँडालाई थप पाचन बनाउँछ। यद्यपि, सेममा अनावश्यक सामग्री पनि हुन्छ।

लगभग सबै बगैचा सिम लेक्टिन phasin समावेश गर्दछ, जो मानिसहरु को लागी विषाक्त छ। पकाउँदा नष्ट हुन्छ। त्यसैले काँचो खानु हुँदैन ।

थप रूपमा, लिमा सिम र भारतको मूल निवासी उर्ड बीन्समा ठूलो मात्रामा हाइड्रोसायनिक एसिड हुन्छ। यो भिजाउने र खाना पकाउने समयमा जारी हुन्छ। त्यसैले भिजाउने र पकाउने पानी खन्याउनुपर्छ।

गाउट रोगीहरूले सिमीमा प्यूरिनको मात्रा धेरै भएकाले त्यसबाट बच्नुपर्छ। इन्जाइमको कमी हुने रोग फेभिज्मबाट पीडित व्यक्तिहरूले फराकिलो सिमी खानु हुँदैन।

सिमी खरिद र भण्डारण: ताजा सिमी अधिकतम दुई दिनको लागि फ्रिजमा भण्डारण गर्नुपर्छ। जमेको बीन्स 15 महिना सम्म भण्डारण गर्न सकिन्छ। धेरै कोर सेमहरू व्यावसायिक रूपमा सुकेको रूपमा मात्र उपलब्ध छन्। तिनीहरू अँध्यारो, चिसो र हावायुक्त ठाउँमा दुई वर्षसम्म भण्डारण गर्न सकिन्छ।

सिमीको तयारी: सुकेको सिमीलाई चिसो पानीमा १२ घण्टासम्म भिजाइन्छ। त्यसपछि तिनीहरूलाई पकाउन लगभग एक घण्टा लाग्छ। ताजा सिमीसँग सबै कुरा छिटो जान्छ: धुनुहोस्, छेउहरू हटाउनुहोस् र आवश्यक भएमा, थ्रेडहरू हटाउनुहोस्, ताजा पानीमा उमालेर कम तातोमा पकाउनुहोस् जबसम्म सिमीहरू अझै पनि अल डेन्टे नभएसम्म तर मजा लिन सकिन्छ।

6. लुपिन: घरेलु सोयाबिन प्रतिस्पर्धी

इतिहास: सेतो लुपिन सम्भवतः इजिप्शियन, ग्रीक र रोमन पुरातनतामा चारा बिरुवा र हरियो मलको रूपमा खेती गरिएको थियो र पछि खानाको रूपमा प्रयोग गरियो। लुपिनले 16 औं शताब्दीमा हाम्रो अक्षांशहरूमा कृषिमा प्रवेश गर्यो।

संस्कृति: अष्ट्रेलियाले एक मिलियन हेक्टर भन्दा बढीको खेती क्षेत्रको साथ विश्वव्यापी लुपिन बजारमा प्रभुत्व जमाउँछ। युरोपेली तुलनामा, जर्मनीले अग्रगामी भूमिका खेल्छ। खेती संघीय राज्य ब्रान्डेनबर्ग, मेक्लेनबर्ग-वेस्टर्न पोमेरेनिया र सक्सोनी-एनहल्टमा केन्द्रित छ। मध्य युरोपमा तीन प्रकारका लुपिन पाइन्छन्: पहेंलो, नीलो र सेतो लुपिन। तिनीहरू तिनीहरूको स्थान आवश्यकताहरू, तिनीहरूका सामग्रीहरू र रिसाइक्लिंग विकल्पहरूको सन्दर्भमा भिन्न हुन्छन्।

लुपिन कसरी उपभोग गरिन्छ? परम्परागत रूपमा, लुपिनको बीउ भिजाइन्छ र त्यसपछि खारा वा सिरका र तेलमा अचार बनाइन्छ र खाजाको रूपमा खाइन्छ। आज, प्रशोधित उत्पादनहरू जस्तै लुपिन पीठो वा लुपिन स्प्रेडहरू अधिक सामान्य छन्।

लुपिन अवयवहरू: यसको असाधारण रूपमा उच्च प्रोटीन सामग्री (लगभग 35 प्रतिशत) र धेरै खनिजहरूको साथ, लुपिनले सोयाबिनसँग प्रतिस्पर्धा गर्दछ। लगभग 6 प्रतिशतमा, सोयाबिनको तुलनामा बोसो सामग्री एकदम कम छ, तर यो स्पष्ट रूपमा अन्य धेरै फलफूलहरू भन्दा बढी छ र संरचनामा पनि सस्तो छ। आहार फाइबरको सन्दर्भमा, लुपिन लगभग बीन जस्तै राम्रो छ। ल्युपिन दानामा प्राकृतिक रूपमा पाइने एल्कालोइड्स (तीतो पदार्थहरू) को एकाग्रता आधुनिक नस्लहरू "मीठा लुपिन") मा यति कम छ - विशेष गरी जैविक खेतीमा - कि स्वाद वा स्वास्थ्यमा कुनै प्रतिकूल प्रभावहरू छैनन्। अन्य गेडागुडीको तुलनामा यसमा प्युरिनको मात्रा पनि कम हुन्छ, जसले गर्दा बाथ रोगका बिरामीले दानालाई राम्रोसँग सहन सक्छ।

तिनीहरू पनि ग्लुटेन-मुक्त छन् र त्यसैले celiac रोगीहरूको लागि रोचक छन्। लुपिन मुख्य एलर्जीहरू मध्ये एक हो र प्याकेजिङमा लेबल हुनुपर्छ। बदामको लागि क्रस-एलर्जी विशेष गरी सामान्य छ।

लुपिन खरिद गर्दै: सुकेको वा संरक्षित लुपिन बीउ र प्रशोधित लुपिन बीउबाट बनेका खानाहरू मुख्यतया जैविक बजारहरूमा, स्वास्थ्य खाद्य पसलहरूमा र इन्टरनेटमा बिक्री गरिन्छ। शाकाहारी भोजनमा, प्रशोधित उत्पादनहरू, उदाहरणका लागि मासुको विकल्प, बढ्दो रूपमा महत्त्वपूर्ण हुँदै गइरहेको छ।

लुपिनको तयारी: भान्सामा प्रयोगको लागि, दानाहरू पहिले सुन्निन्छन्। नमकीन, तिनीहरू प्रायः भूमध्यसागरीय क्षेत्रमा बियरसँग सेवा गरिन्छ। तिनीहरू सलाद, सूप र हलचल-फ्राइड तरकारीहरूमा एक घटकको रूपमा पनि उपयुक्त छन्। परम्परागत पीठोसँग मिसाएर, लुपिनको पीठोलाई रोटी र पेस्ट्रीमा प्रशोधन गरिन्छ।